Op 24 april stuurde de minister een brief aan de Tweede Kamer waarin hij onder meer ingaat op de evaluatie van de aanpassing van het Financieel Toetsingskader, begin 2018 uitgevoerd door Willis Towers Watson. In de aanbiedingsbrief meldde het ministerie naar aanleiding van de evaluatie ‘enkele minder fundamentele aspecten van het aangepast financieel toetsingskader’ nader te zullen onderzoeken, in overleg met pensioenfondsen en toezichthouders. Het betrof de vormgeving van de haalbaarheidstoets, de reikwijdte van de beleidsdekkingsgraad en de definitie van de reële dekkingsgraad.
Wat de haalbaarheidstoets betreft wordt geconcludeerd dat toevoeging van meer rendementscategorieën nauwelijks tot wijziging in de pensioenresultaten leidt, dat de indexatieknip per 1 januari 2015 om uitvoeringstechnische redenen nog steeds relevant is, en dat handhaven van de projectieperiode van 60 jaar wenselijk is om effecten op uitkeringsniveaus van jongere cohorten in beeld te kunnen brengen. Al met al is er wat het ministerie betreft geen aanleiding om de vormgeving van de haalbaarheidstoets aan te passen. Wij merken op dat het argument inzake de indexatieknip ons bevreemdt. Achterstanden tot 1 januari 2015 beïnvloeden immers wel degelijk het pensioenresultaat omdat ze in de toekomst kunnen worden ingehaald. Meer relevant met betrekking tot die knip is wat ons betreft dat het pensioenresultaat een beeld zou moeten geven van toekomstig koopkrachtbehoud en dus strikt prospectief zou moeten zijn. De knip draagt daar niet aan bij; de berekening zou in die interpretatie aan moeten vangen op de rekendatum van de haalbaarheidstoets.
Inzake de beleidsdekkingsgraad wordt opgemerkt dat de werking ervan in de opzet van herstelplannen een logische consequentie van het systeem is. In de communicatie worden fondsen geacht zelf te kunnen beoordelen welke dekkingsgraad of dekkingsgraden het wenst te communiceren. Er is dan ook geen reden tot aanpassing. Onbenoemd blijft de werking (of eigenlijk het gebrek daaraan) van de beleidsdekkingsgraad op het moment dat een korting vanwege aanhoudend dekkingstekort aan de orde is.
Het ministerie kondigt aan dat de definitie van de reële dekkingsgraad wel zal worden aangepast. Ten tijde van de aanpassing van het FTK pleitte WTW daar al voor. In de beschreven nieuwe definitie wordt de reële dekkingsgraad bepaald door de indexatiekasstromen te waarderen tegen de FTK rentetermijnstructuur. De indexatiekasstromen worden bepaald aan de hand van de minimaal te hanteren prijsinflatie inclusief ingroeipad. Daarmee wijkt de reële dekkingsgraad (zij het veel minder dan nu het geval is) nog steeds af van marktwaardetermen. Het zou onze voorkeur hebben gehad om de aanspraken te waarderen op basis van een reële rentetermijnstructuur op basis van marktwaarde, naar analogie met de nominale dekkingsgraad.
